ستایش

ستایش :

به نام تو ای هستی بخش هستی ها !

به نام تو که فرمودی :

من نکردم خلق تا سودی کنم

بلکه تا بر بندگان جودی کنم

به نام تو که ما را انسان آفریدی و به آفرینش خود «مبارک باد»گفتی .

به نام نامی تو که نور هدایتت را بر قلوب و اندیشه های مان تاباندی و بارها و بارها خطاب مان فرمودی : «یا اَیُّها الَّذینَ اَمَنُوا»

خداوندا ! به کدامین نعمت و عنایتت می توان «حق و سپاس » را به جا آورد جز آنکه خود، ثنای اندک بندگانت را پذیرا باشی !

به یقین بعد از نعمت «توحید» برترین و ماندگارترین نعمت های بی کرانت ، «ولایت» است و بس !

لذا با استعانت از درگاهت عرضه می داریم :

سپاس و شکر بی حد و وصف به آستان آفریدگار کریم ، که سینه ما را تجلیگاه مهر «نبوی» و «علوی» ، «فاطمی» ، «مهدوی» ، قرار داده.

سپاس و شکر بی عدد و بی نهایت به بارگاه پروردگار مهربان ، که جان ما را با نام و یاد معصوم ها (ع) آشنایی داده و شاخسار زندگی و کلاممان را به «عشق» و «مودّت» آنان ، شکوفا ساخته است.